Van de zomer reden manlief en ik met een doos vol boeken richting Deventer. Ik was uitgenodigd door de plaatselijke boekhandel voor een lezing over mijn boek Nona, inclusief signeersessie.
De zaal liep langzaam vol en uiteindelijk luisterden tientallen mensen aandachtig naar mijn verhaal. Na afloop mocht ik vele boeken signeren. Ik kreeg het ene compliment na het andere. Mensen bewonderden mijn boek en vonden mijn lezing mooi. Wauw!
Ter afsluiting van de dag gingen we eten bij mijn lieve tante die een lekkere maaltijd van gekruide kip, gemengde groenten en heerlijke rijst had bereid.
Met een volle maag en een voldaan gevoel over de dag reden we terug naar de Randstad.
Thuisgekomen plofte ik op de bank. Maar het voldane gevoel was intussen als een lauw biertje doodgeslagen. Daarvoor in de plaats kwam een naar, bijna unheimisch gevoel.
Huh waarom voelde ik me rot? Ik had toch een succesvolle dag achter de rug? Rot voel je je als de lezing de mist in ging, als je niet uit je woorden kwam, als je geen enkel boek mocht signeren.
Maar van dat alles was geen sprake. En toch voelde ik me niet oké.
Ik vertelde het aan manlief en hij snapte er ook geen hout van. Híj zat trots, blij en ontspannen op de bank. En dat kwam niet alleen door het koude biertje dat hij in zijn hand had.
Toen herinnerde ik me een quote van de schrijfster Marianne Williamson en begreep meteen dat het rare gevoel van mij met die woorden te maken had.
Je kent het misschien als een deel van de inauguratiespeech van Nelson Mandela:
“Onze diepe angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het LICHT in ons is wat we het meeste vrezen.
We vragen onszelf af “Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten ?”
Die zinnen verwoordden precies mijn gevoel. Ik kon die middag niet dealen met het succes, de complimenten, de bewondering.
Het voelde zo kwetsbaar. Naakt. Ongemakkelijk.
Ik had er jarenlang naar uitgekeken maar kon niet genieten van het succes.
Door veel te lezen over succesvolle mensen en gesprekken met anderen te voeren, werd het me duidelijk. Ik voelde me shit omdat ik moest wennen aan het succes van mijn boek. Het was een gevoel dat onbekend was.
Ik leerde dat de enige manier om er wél van te genieten, is doorgaan met de lezingen en signeersessies.
Succes is zoals hardlopen. Als je net begint dan doet alles pijn en heb je weinig lucht. Maar als je doorgaat en het regelmatig blijft doen, vind je de cadans en voelt het lekker.
Ik kan nu, vele lezingen, signeersessies en complimenten later, zeggen dat ik geniet van het succes.
Hoe zit dat met jou?
Heb jij je boek nog niet geschreven omdat je diep in je hart weet dat het indruk zal maken en dat beangstigt je? Wil je er toch mee aan de slag?
Stuur een bericht naar info@cobynuruwe.nl voor een GRATIS EN VRIJBLIJVEND coachgesprek, en ik help je op weg.