De mens is een kuddedier. We willen graag bij een groep horen en voelen ons fijn bij het gedrag van de groep. Bij onze familie, onze vrienden of bij onze collega’s. Ze zijn onze comfortzone.
En daar is helemaal niks mis mee. Je groep geeft je geborgenheid, veiligheid, herkenning én erkenning. Je moet je alleen wel aan de groepscode houden en zolang je dat doet is er niets aan de hand. Zal je niet buiten de groep vallen en blijf jij in je comfortzone.
Toch kun je er op zeker moment de noodzaak voelen om de groep te verlaten, of je niet meer volledig aan de groepscode te willen houden. Omdat je de groep ontgroeid bent, de groep een keurslijf is geworden en je andere paden wilt bewandelen.
Die keuze om de groep te verlaten, een andere groep te gaan vormen en de gevolgen daarvan wordt in het boek (en inmiddels ook film) van Jonathan Bach ‘Jonathan Livingstone Zeemeeuw’ heel mooi beschreven.
Jonathan Livingston Zeemeeuw is het verhaal van een meeuw die zijn meeuwenleven te beperkt vindt. De jonge zeemeeuw Jonathan Livingston behoort niet tot de grote groep, die alleen vliegt om op voedsel te jagen. Hij wil van vliegen een kunst maken, grenzen doorbreken, waardoor hij volkomen vrij zal zijn. Daardoor wordt hij uit de meeuwengemeenschap gestoten, maar hij zet door en leert steeds nieuwe beperkingen overwinnen. Uiteindelijk ontmoet hij meer meeuwen zoals hij.
Ik kan je het boek aanraden!
Precies dat uitgesloten worden, niet meer bij de groep horen, maakt dat we niet voor onszelf durven te kiezen en daardoor (ongelukkig) blijven waar we zitten. We kiezen voor veiligheid, zekerheid en een voorspelbaar leven in plaats van voor nieuwe dingen ontdekken, creëren en een leven vol sprankels.
Zo is het bij mij ook gegaan. Hoewel ik jarenlang met lood in mijn schoenen naar mijn werk ging, deed ik het toch en negeerde ik mijn verlangen om voor mezelf te beginnen als coach en om boeken te schrijven.
Waarom koos ik niet voor mijn verlangens?
Ik was bang dat als de veiligheid, zekerheid weg was ik in de goot zou belanden.
De comfortzone was mijn warme bad en ik was bang om in het onzekere diepe te springen.
Sinds ik de stap wél heb genomen, ik in het diepe ben gesprongen is mijn leven veel kleurrijker geworden.
Door mijn boek ‘Nona’ bijvoorbeeld word ik uitgenodigd voor lezingen, ben ik geïnterviewd voor de radio en sta ik al een paar in de krant. Dat was niet mijn doel. Mijn doel was om expressie te geven aan mijn creativiteit, aan de schrijver in mij. Maar al deze dingen kleuren wel de publicatie van mijn boek. En zorgen ervoor dat mensen van mijn boek weten en dat wil je uiteindelijk als schrijver.
Geen enkele dag is sinds ik onderneem meer hetzelfde, en ik moet soms echt op de kalender kijken welke dag het is.
Toen ik nog in loondienst werkte keek ik telkens op de kalender of het al woensdag was (want dan was de werkweek doormidden) of vrijdag (want dan was het weekend) en baalde ik van de zondagavond want dan was die werkmaandag er alweer bijna. Nu weet ik vaak niet welke dag het is omdat er geen dag meer is waar ik weerstand tegen heb (bezoekjes aan de tandarts en belastingmeneer uitgezonderd).
Ben jij eigenlijk ook een Jonathan Livingstone Zeeuwmeew? En wil je jouw comfortzone verlaten, uitvliegen en jouw wereld veranderen? Maar durf je nog niet of zou je niet weten hoe? Boek dan een GRATIS minisessie per Skype of telefoon met mij.
Ik deel je twee goudentips die mij geholpen hebben om uit te durven vliegen. Stuur een mail naar info@cobynuruwe.nl